DobryPsycholog.pl

Niebezpieczna starość Przemoc jest przemocą, nie trudno ją zdefiniować czy zakwalifikować. Seniorów dotyczy każdy jej rodzaj od fizycznej przez finansową, aż po seksualną. Nieakceptowalnym jest wszelkie naruszanie ciała osoby starszej przez bicie, szarpanie, popychanie, czy karmienie i dopajanie z użyciem siły. Osoby starsze bywają także przymuszane przez bliskich do wykonywania prac ponad swoje siły, pod groźbą odrzucenia i samotności. To samo dotyczy przemocy psychicznej celowanej w zmniejszenie poczucia własnej wartości, wzbudzenie strachu, pozbawienie poczucia bezpieczeństwa. Przemoc psychiczna dotyczy najczęściej izolowania osoby starszej od innych członków rodziny, przyjaciół, znajomych, odebrania prawa do decydowania o sobie i posiadania tajemnic. Seniorów dotyka oczywiście przemoc ekonomiczna - odbieranie źródła dochodu, kontrolowanie i wydzielanie pieniędzy przez rodzinę, przymuszanie do rozporządzenia swoim majątkiem. W rodzinach seniorzy również doznają przemocy seksualnej, gwałty, czy zmuszanie do nieakceptowanych form współżycia ma miejsce! Do tego rodzaju przemocy zaliczymy również pozbawienie osoby starszej prawa do intymności. Przemoc przez zaniedbanie Szczególnego wyróżnienie wśród tych wszystkich nieakceptowanych zachowań i postaw rodzin osób starszych, wymaga zaniedbanie, które jest zdecydowanie najczęściej wymienianą formą przemocy wobec seniorów. Brak właściwej opieki, odmawianie posiłków, niewłaściwe warunki życia, pozbawianie dostępu do lekarzy i leków jest przemocą. Zaniedbać można również emocjonalne potrzeby osoby starszej, izolując ją społecznie, odrzucając, traktując opiekę instrumentalnie. Zagadnieniem wymagającej oddzielnej uwagi jest zaniedbanie przez pozbawianie dostępności środków przeciwbólowych. Skazując seniora na cierpienie w imię przekonań, ideologii, stosujemy wobec niego przemoc. Starość nie równa się konieczności przeżywania bólu. Zmowa milczenia O przemocy wobec osób starszych częściej dowiemy się z policyjnych statystyk niż od samych ofiar. Dzieję się tak, ponieważ seniorzy chcą chronić swoich oprawców, którzy są ich dziećmi, wnukami. Poczucie obowiązku chronienia wpycha ich w sytuację cierpienia w milczeniu. Towarzyszy temu poczucie odpowiedzialności za zachowanie swoich dorosłych dzieci, w myśl przekonania, że są to efekty ich wychowania. Pojawia się tłumaczenie sytuacji przez samoobwinianie za ciężar jakim się jest dla rodziny. Ponadto aż 30% seniorów cierpi na depresję, która zostaje pominięta w leczeniu, bo wiązana wyłącznie ze zmianami w organice mózgu na skutek wieku. Stan depresji utrudnia wprowadzanie zmian w życiu, ogranicza aktywność, sprowadza do bierności wobec trudnej sytuacji. W końcu ofiara przemocy boi się eskalacji agresji oprawcy dlatego postanawia milczeć. Równie mocno, od powiedzenia o doznanej krzywdzie, może ją powstrzymywać przerażenie związane z całkowitym odrzucenia przez jedyne bliskie osoby. Obojętność na przemoc jest równoznaczna z przyzwoleniem. Nie bądź biernym świadkiem - reaguj, nie bądź dłużej ofiarą - sięgnij po pomoc.