DobryPsycholog.pl

Cierpienie po śmierci bliskiej osoby można nieść w sobie wiele lat. Upływający czas sam w sobie nie uleczy naszych ran. Strata bliskiej osoby, niezależnie od okoliczności, konfrontuje nas gwałtownie z koniecznością zmian w całym naszym dotychczasowym życiu i nikt nas w tym wypadku nie pyta czy jesteśmy na to gotowi. Zdarza się, że po stracie bliskiej osoby staramy się żyć dalej w ten sam sposób, nie godząc się ze zmianami, które życie na nas wymusza. Rzucamy się w wir pracy i obowiązków aby „odciąć się” od myślenia o śmierci i doświadczonej stracie. Czas mija, miesiąc za miesiącem, rok za rokiem, a my żyjemy jakby w zawieszeniu. Kontrola jaką mamy nad swoimi myślami i uczuciami jest bardzo ograniczona. Nie możemy odciąć się od wybranych elementów naszej psychiki - uczuć, emocji i myśli, tylko tych związanych z utratą bliskiej osoby. Nie możemy „wykasować” części wspomnień, które składają się przecież na to, kim jesteśmy. Wybierając taką drogę odcinamy się od bliskich i przyjaciół, którzy wciąż są przy nas. Tracimy zdolność odczuwania uczuć pozytywnych, miłości, przyjaźni, szczęścia a między nami i naszymi bliskimi rośnie mur zbudowany z dystansu i izolacji. Czas jest nam potrzebny. To w nim przebiega proces, który prowadzi nas do zdrowienia. Na każde kilka kroków w przód przypada krok w tył – powrót do silnych emocji i sprzecznych myśli, o których myśleliśmy, że są już dawno za nami. Rocznica śmierci, Boże Narodzenie, wizyta na cmentarzu, odnaleziona pamiątka – wszystko to potrafi wywołać lawinę wspomnień i uczuć do utraconego bliskiego. Stopniowo, dzień po dniu, konfrontując się z własnymi uczuciami uczymy się cieszyć tymi wspomnieniami. Zdajemy sobie sprawę, że relacja z utraconą osobą i uczucia do niej są szczere, miłość prawdziwa, mimo, że prawdopodobnie bywało różnie. Uczymy się czerpać siłę z tych uczuć i wspomnień, bo jakże ciężko iść dalej niosąc z sobą bagaż negatywnych emocji i sprzeczności, z którymi nie wiadomo jak sobie poradzić.